A Casa de Pedras

 29 maart 2024 – 30augustus 2024

Het huis kan op slot (en daar is dan ook alles mee gezegd) maar voor ons het moment om de auto in te pakken en naar huis te rijden. 2800 km, het is niet even niets maar we hebben er wel zin in.
Lees meer …

Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en zitten we in de caravan te wachten op hoe het verder gaat.
Het leek allemaal zo gunstig toen we in mei vertrokken uit Portugal.  “U zal 8 maanden moeten wachten want door te weinig technici in de Camara kan uw project aanvraag niet eerder beoordeeld worden” en tot die tijd mag er niet gebouwd worden (hadden we dat al niet eerder gehoord gekregen?)
Een mooie gelegenheid om in Nederland zelf eens goed door de medische molen te gaan. En zo varen we met z’n tweeën (Corrie beneden goed horizontaal) de Livingstone naar huis. Ik benadruk het woord varen, want het was veel motoren en lang wachten in  A Caruna. Een oversteek in een onstuimige Golf van Biscaije zou voor Corrie haar gestel niet goed zijn.
In augustus hebben we vanuit huis beiden de draad weer opgepakt en toen mijn tweede CT scan op 14 november positief was (hiermee al rekening houdende) zaten we de dag erna in de auto weer op weg naar Portugal en kwam dat nu niet mooi uit met de 8 maanden  die we moesten wachten.

Een echte klik met ambtelijk Portugal heb ik niet en ik betwijfel of die er ooit gaat komen. Het halfslachtige, afspraken niet nakomen, niet vooruit denken, geen verantwoordelijkheid nemen, de vriendelijkheid zelve maar ondertussen, bureaucratie ten top, het maakt me op z’n tijd helemaal gek.
Wat ben ik hier in vredesnaam aan het doen?

” Nee, u bent nog niet aan de beurt want eerder ingediende  projecten gaan uiteraard voor”, waarvan acte, maar we hoefden toch maar 8 maanden te wachten? Totdat onze architect ons vertelt dat door hem NA ons ingediende bouwprojecten, reeds zijn goed gekeurd (het is ondertussen eind januari). Niet te filmen (en dat moet dan ook maar niet).

Met onze advocaat vraag ik om overleg. Een gesprek waar ik wel bij ben maar niet meer dan dat. Het leek me wijzer om het in het Portugees te doen maar dan wel met het verzoek dat ik na afloop het woord wilde hebben. Mevrouw Dr. Catarina Poço (ik werd er netjes op gewezen haar wel met Dr. aan te spreken, kwats) werd na mijn lieve maar zeer juist geformuleerde woorden wel wat witter om de neus (ik ga nu maar niet op de details in) en of het nu geholpen heeft of niet , maar nog geen week later was ons projectplan exterieur goed gekeurd. Weliswaar weer een week later kregen we te horen dat de internettekeningen over moesten door veranderende regelgeving (als je maar lang genoeg wacht dan moet er mogelijk wel iets aangepast worden).
Alles wordt nu wel conform regelgeving 2024 aangelegd maar wie weet hoe de regels over 10 jaar zijn of op korte termijn als ons huis klaar is (je weet het maar nooit hier). Saignant detail: wij nemen Starlink, hebben we de hele wereld, maar alles is dan wel netjes aangelegd volgens 2024. Geruststellend.

Elke dag ben ik zo een uurtje (of meer) bezig met de “niet”-besluitvorming van de Camara al dan niet samen met onze advocaat en architect maar het resultaat mag er zijn. Ons totale project is nu goed gekeurd en totaal ongekend, mijn Dr. Catarina Poço heeft een brief geschreven aan de Policia Municipal met het verzoek ons embargo te liften. Normaliter moet dat met de verkregen licentie worden aangevraagd maar dat zou de nodige vertraging gaan opleveren. Toch aardig van haar.

We storten ons op de tuin en maken een plan voor het eerste stuk. Altijd weer een dikke 7000 m2. Dit gaan we eerst klaar maken en dan is het toch wel lekker dat we ons een jaartje hebben kunnen inleven op ons land met als vaste waarden het huis, het zwembad (niet olympisch, wel met jet-stream), de container en de carport. Spannend wordt wat we met alle stenen gaan doen die we uit het huis hebben gehaald. Ik hoef zeker geen fitness abonnement.
Hoewel de regelgeving elkaar tegenspreekt gaan we toch de niet tot de vruchtbomen behorende bomen kappen, die binnen een straal van 50 meter van ons huis staan, wat weer haaks staat op de verordening dat we niets en dan ook niets op ons terrein mogen doen omdat we nog geen  bouwvergunning kunnen laten zien die ook weer niet nodig is omdat ons huis van voor 1951 is. Portugese humor.

Zelfs onze advocaat glimlacht. Wat voor ons het signaal is om toch maar aan de slag te gaan en de meer dan 50 jaar uitgegroeide bomen (over de grond in elkaar vervlochten) om te zagen. Het uitgraven van de stronken laten we een JCB doen wat mooi tegelijkertijd kan als het zwembad zijn contouren krijgt. Wat me wel triggert is dat wij ons aan deze verordening houden, namelijk binnen 50 meter geen bomen ter voorkoming van brandrollers, en onze vorige eigenaar dat blijkbaar  niet hoefde te doen.

In elk geval voor de komende jaren genoeg stookhout met een mooi vroeg Paasvuur ter afsluiting (mag alleen tussen november en maart) en voor de doeners: dit was nog maar een kwart van ons terrein.

Vrij snel na onze aankomst in Portugal ga ik aan de slag met het kopen van een container. Op marketplace zie ik een zeer aantrekkelijk exemplaar te koop aangeboden door een vertegenwoordiger van een Nederlands bedrijf dus vol spanning staan we op 15 december tevergeefs klaar om de container naar z’n plek te dirigeren.

Tussen Kerst en Nieuwjaar rij ik zelf naar Lissabon en zoek in de container haven een vrij ongehavende 20 ft container uit, kalk mijn naam er op, regel een vervoerder en zo hebben we nu echt een container op ons land waar al onze spullen nu netjes en veilig in worden bewaard totdat ons huis klaar is.
Een ervaring rijker (ha ha) en dan met name het aangifteproces bij de politie. Dat duurde slechts 3 uur met als toetje dat ik twee weken daarna opnieuw in Faro kon opdraven om de aangifte die ik in Moncarapacho had gedaan te bevestigen. Men heeft goede hoop de fraudeur te kunnen pakken.
We hebben nu een mooie in olijf groen getransformeerde container, super handig en onzichtbaar voor de buitenwereld

Wat een mazzel hebben we met onze aannemer. Ook hij maakt zich bij tijd en wijle zeer kwaad over hoe ons proces verloopt en hij snapt ook niet wat de gemeente nu aan het doen is.
Ondanks dat hij het met meerdere bouwprojecten bezig is zegt hij ons toe, zodra we “weer mogen”, bij ons aan de slag te gaan. Zeer wel mogelijk in een iets lager tempo (je moet de mensen wel hebben maar met een beetje schuiven kom je een heel eind) maar er gaat weer gewerkt worden aan ons huis. Super tof want we hadden het ook heel normaal en begrijpelijk gevonden dat reeds ingang gezette bouwprojecten eerst door hem zouden worden afgemaakt.

Wij kunnen niet wachten en ik loop dan ook tegen een drie dubbel dikke gewapende betonnen muur op doordat we nu al 3 weken wachten op de nota van de (nog) te betalen leges van de totale bouw aanvraag. Pas als dat voldaan is ( de taxa de construcao)  mogen we aan de slag.

Gisteren het goede nieuws gekregen dat ik dat mag voldoen dus op 1 april (geen grap ) gaan we aan de slag !!
Vrolijk Pasen

zoals altijd: wordt vervolgd