23 januari is een dag om in te lijsten (dat was ie sowieso al (72 x), maar nu nog meer). Er mag weer gebouwd worden! En ik ben best wel een beetje trots op het resultaat (in dubbele betekenis, zeker weten).
Een dienstbare dienstdoende agent van de Policia Municipal vindt onze file in het systeem en laat weten dat de reden tot een algehele bouwstop is gebaseerd op het vermoeden dat we groter bouwen. Nu verbaas ik me nergens meer over maar dit gegeven is aanleiding tot nog grotere actie Zijn ze helemaal?
Moeten wachten op een proces nummer (met de aanklacht die ik op dit moment nog niet heb!!!) gebaseerd op complete nonsens betekent dat ik bijna dagelijks op het Gemeentehuis aanwezig ben.
“Nee, de heer Pinguiera (de advocaat van de Camara) is niet aanwezig” . “Dan wacht ik wel” , wat zich dan vele malen herhaald maar uiteindelijk heb ik dan zijn privé telefoonnummer en een afspraak.
Er mag weer begonnen worden maar alleen eerst binnen (buiten kan prima wachten) en zo horen we weer de cement molen draaien (op onze eigen elektriciteit, dat ondertussen ook geregeld). In feite komt het er op neer: twee maanden nodeloze vertraging zonder nu op papier te hebben waarom. Bizar toch? Gelukkig mocht er ter voorkoming van diefstal een hek om het terrein aangelegd worden, waarvan akte. En dubbel bizar; het zwembad in de project aanvraag is goed gekeurd en dat binnen 5 maanden waar normaliter meer dan een jaar voor staat.
 |
 |
 |
Zo voorspoedig (ha ha) het bouw traject is verlopen, zo onfortuinlijk verloopt onze trip naar huis. Twee dagen voor ons vertrek naar Nederland valt Corrie na het dichtknopen van de wintertent van de boot van de ladder. Door middel van een X-ray wordt een scheurje in wervel L1 geconstateerd. Ondanks het feit dat de dokter niet super enthousiast is over onze reisplannen vertrekken we toch. Dorus achter in, achter zijn rek, Corrie languit en zelf achter het stuur. Na een prima overnachting in Bayonne geeft de auto er de volgende dag de brui aan op de Peage. We worden weggesleept en uiteindelijk belanden we 7 uur later weer in het hotel waar we de nacht hadden doorgebracht. Het heeft Corrie geen goed gedaan, verre van dat.
Doodleuk krijgen we te horen dat de auto niet gemaakt kan worden vanwege de naderende feestdagen dus ik regel transport naar Portugal. Ook besluit ik dat we zelf ook terug gaan. Rust en nog eens rust en horizontaal kunnen liggen. Dan maar even geen Kerst met de kinderen en velen van jullie zien. We bouwen het huis wel rolstoel toegankelijk (is hier verplicht), maar niet om daar zelf als eerste gebruik van te maken.
Gelet op de situatie van Corrie krijgen we geen grote leenauto maar een ambulance aangeboden waarin ik Corrie moet vergezellen. Dorus moet zelf een treinkaartje kopen en op eigen gelegenheid in Faro zien te komen. (Zie je het voor je?; Woef, mag ik een enkeltje Faro met een overstap in Madrid voor het opzoeken van een paar bomen, woef).
Ik overrule het voorstel van de verzekering en met een grote auto die ik bij SIXT huur, rij ik in twee dagen terug. De auto achter laten in Faro kostte € 2800 dus rij ik na Corrie goed achter te hebben gelaten weer terug naar Bayonne na eerst zelf een halve dag in het ziekenhuis te hebben doorgebracht. Door alle consternatie heb ik niet goed voor mezelf gezorgd met als gevolg dat een klysma en een infuusje in het Gambalas Hospital afgelopen woensdag (21 december) noodzakelijk was. Alles zelf rijden, geen water drinken en stress is de mogelijke oorzaak geweest van de verstopping volgens de arts.
Via Bordeaux (een treinreis van 2 1/2uur) en Ryanair kom ik weer thuis.
Ik mantel en Corrie doet haar stinkende best om te herstellen, maar wat een opgave. Liggen en nog eens liggen afgewisseld met kleine wandelingen (met nadruk op klein). Je zal er gek van worden. Gelukkig is er geen pijn meer en wachten we op dit moment op de uitslag van de MRI (3 februari is er weer een consult met de neurochirurg).
Driving home for Christmas is even anders geworden. Wanneer we nu naar Nederland komen is dus nog even ongewis. Wat wel zeker is, is dat we de boot van de zomer terug varen. De Livingstone gaat in de verkoop.
Het afgelopen jaar heb ik geworsteld met de vraag of we ons plan om weer met z’n tweeën de zee op te gaan wel wijs is. Het lukte me niet meer om er plezier in te krijgen terwijl we er altijd zoveel plezier in hadden. Hoewel ik de Livingstone grotendeels alleen vaar (Corrie leest) moet je beiden de guts hebben om de boot in al zijn omstandigheden te varen en dat gegeven zag ik bij ons wankelen.
Ik zag (en zie) dat niet meer zitten en zo overviel ik Corrie in oktober met dat feit.
Hoe graag ik ook zeil (ik doe niets liever), boven alles staat dat met z’n tweeën te doen en met vertrouwen en dat is in tegenstelling tot bij Corrie, weg bij mij, dus kunnen we beter terugkijken op een prachtige tijd en stoppen ook al is dat shit.
Zoals altijd wordt vervolgd