“Ik vertrek” ? Vaak horen we dat (enigszins vol met medelijden) van Nederlanders die voorbij komen en ons bezig zien (blijkbaar hebben we de afgelopen jaren dat we aan het zeilen waren wat gemist). “Nee hoor, we zijn net aangekomen” en daar laten we het dan maar bij.
Heel eerlijk moet ik toegeven dat de toestand van ons huis, mensen die voorbij komen dat idee doet laten opkomen, maar bij ons leeft dat beeld helemaal niet en zien we elke dag enige! vooruitgang met gelijk maar even het goede nieuws: de aannemer is begonnen met de renovatie en is in mei klaar. OEF !
Zelf rekenen we er nog maar een paar maanden bij, maar we zouden totaal niet geschikt zijn geweest voor “ ik vertrek”, da’s duidelijk. Ga maar na. In mei aangekomen met slechts een huis zonder enige voorziening en dan nu al met een plan van een architect aan de slag.
 |
 |
Natuurlijk is niet alles van een leien dakje gegaan. Wat te denken van geen aansluiting hebben op het waterleidingnet en dat in 35 graden (en meer) en nog steeds hebben we geen elektriciteit maar voor alles is een oplossing toch? De teneur is: er wordt veel toegezegd maar weinig gaat dan zoals beloofd met uiteindelijk dan vaak tot gevolg dat ik het zelf ga “doen” met soms hilarische taferelen omdat ik geen Portugees spreek en de andere kant alleen maar. Ooit zullen we dan ook elektriciteit krijgen en tot die tijd hebben we een draad ingeplugd bij de buren (gelukkig hadden we meer dan 150 meter elektriciteitskabel aan boord; een vooruitziende blik in Nederland?)
Vanaf onze ankerplek zien we de berg Cabeça, aan de voet waarvan we ons huis hebben (rechtstreeks niet meer dan 20 km). Toch zijn we gemiddeld elke dag een anderhalf uur bezig om er te komen en dan moet je ook nog terug. Met de dinghy naar de wal, de auto ophalen en gaan. Dit betekent dat we tussen 10 en elf uur aankomen en om drie uur weer vertrekken (tenslotte moet er ook gezwommen worden vlak bij onze ankerplek), maar eigenlijk is dit gekkenwerk want op de heetst van de dag zijn we aan het werk. En ondertussen wordt de auto voller en voller want waar laten we alle spullen die we aanschaffen voor ons huis en land? Dit moet anders!
We schaffen een caravan aan (via marketplace van Facebook waardoor weer honderden vriendschapsverzoeken, grrrrr) die we zo ophokken dat de zon er geen vat op krijgt (het is tenslotte een kip). De auto is weer leger en zo gauw we water en stroom hebben kunnen we er ook blijven.
Ondertussen hebben we een aantal overleggen met onze architect. Spijtig voor ons worden er een aantal wijzigingen in ons concept aangebracht en dat allemaal vanwege het feit dat ons huis en dus ook de badkamer rolstoel toegankelijk moet zijn. Als we eenmaal de officiële woonvergunning hebben kunnen we keuken zonder enig probleem aanpassen zoals het bedacht is maar in jullie badkamer kun je, het is niet anders, swingend met je partner, mocht die moeten zitten, ter plekke een rumba blijven doen (een minimale draaicirkel van 1.50 meter, hoe bedenk je het).
Tijdens het opruimen van ons huis (en er lag een troep) krijg ik een lumineus idee en vraag ik de architect met ons onze suggestie ter plekke te komen bekijken en hij is het er mee eens. Zonder geweld te doen aan onze uitgangspunten (een tuingericht huis, het authentieke van de quinta mag niet verloren gaan, keep it simpel) laten we nu ook nog de bestaande voetprint volledig in takt en zó gaat ons ontwerp naar de Camara (gemeentehuis). Voor de zomer van 2023 moet er duidelijkheid zijn.
 |
 |
Toen we dachten ons huis in februari te kopen hebben we met een aannemer door ons huis gelopen en hij wilde in oktober wel starten. Teleurgesteld stapten we het vliegtuig in want ons bod (in mijn ogen een voortreffelijke) werd niet geaccepteerd, maar ik vond het genoeg. Dan maar niet. Gelukkig kregen we een aantal weken later een telefoontje van onze agent dat ons bod alsnog werd geaccepteerd en zo hadden we een huis en een aannemer (niet gek toch?).
Teleurstellend was het nu te bemerken dat hij volgende maand niet wilde starten omdat we nog geen woonvergunning hebben. Met behulp van onze architect waren we overeen gekomen dat hij low profile zou starten in oktober en als de licence er eenmaal is, zou gaan opschalen. Voor ons een mooie gelegenheid om naar Canaries te varen, te crossen, een paar maanden Bahama’s en via de Ãzoren in juli weer terug te komen toch? En ik liet hem weten dat in onze afwezigheid iemand anders voor ons toezicht zou houden. Dit gegeven was voor hem aanleiding om aan te geven niet meer voor ons de renovatie te willen doen (de werkelijkheid is dat hij een veel interessantere klus heeft). Dus daar gaat je plan (heel spijtig) en gaan we opzoek naar een nieuwe aannemer.
Het geluk was aan onze zijde want via via komen we in contact met een aannemer die aan een klus zou beginnen in een plaatsje hier dicht bij maar niet kan beginnen omdat in Lissabon is besloten dat er een weg door het huis dat hij zou gaan renoveren gelegd gaat worden (zo gaat dat in Portugal). We bekijken een aantal van zijn renovaties en worden het eens over de prijs en hij kan beginnen. Nee, hij is al begonnen.
En nog steeds wachten we op elektriciteit. 2 maanden geleden kregen we te horen dat we echt voor oktober de aansluiting zouden hebben. Overigens, het is een aansluiting voor het huis maar de aanvraag is nu voor ons land. Voor ons huis was niet mogelijk omdat we nog geen license hebben, wat ook niet nodig is omdat ons huis van voor 1951 is (snappen jullie het nog?). Het is allemaal zo krom als een rechte staaf ijzer maar hier in Portugal kicken ze er op. Wij zitten dan ook nog steeds op de stroom van de buren en de aannemer heeft een grote generator aangeschaft en zo gaat het zoals het gaat.
 |
 |
Ondertussen scharrelt de kip nu achter op ons land rond en hebben we de Livingstone opgehokt. Doodzonde dat we wederom zo weinig hebben gevaren (de tocht hiernaar toe houden we “vast”) maar we kunnen niet alles.
Zoals altijd wordt vervolgd (met een grotere regelmaat)